Tenia prop de divuit anys quan vaig conèxier en Raül, a l'estació de Manresa. El meu pare havia mort, inesperadament i encara jove, un parell d'anys abans, i d'aquells temps conservo un record de punyent solitud. Les meves relacions amb la mare no havien pas millorat, tot el contrari, potser fins i tot empitjoraven a mesura que em feia gran. No existia, no existí mai entre nosaltres, una comunitat d'interessos, d'afeccions. Cal creure que cercava... una persona en qui centrar la meva vida afectiva.
/təˈniə ˈpɾɔb də ðiˈβujt ˈaɲʃ ˈkwam ˈbatʃ kuˈnɛʃə ən raˈuɫ, ə ɫəstəsiˈo ðə mənˈrɛzə. əɫ ˈmew ˈpaɾ‿əˈβiə ˈmɔrt, inəspəˈɾaðəˌmen j‿əŋˈkaɾə ˈʒoβə, um pəɾɛʎ ˈðaɲʃ əˈβans, i ðəˈkɛʎʃ ˈtems kunˈserβ‿un rəˈkor ðə puˈɲen suɫiˈtut. ɫəz ˈmeβəs rəɫəsiˈonz əm ɫə ˈmaɾə ˈno‿əˈβiən ˈpaz miʎuˈɾat, putˈse ˈfinz i ˈtot əmpiddʒuˈɾaβən ə məˈzuɾə k‿əm ˈfejə ˈɣɾan. ˈno‿əgzisˈtiə, ˈno‿əgzisˈti ˈmaj ˈentɾə nuzaɫtɾəs, unə kumuniˈtad dintəˈɾɛsus, dəfəksiˈons. kaɫ kɾɛwɾə kə sərˈkaβə... unə pərˈsonə əŋ ki cənˈtɾa ɫə ˈmeβə βið‿əfəkˈtiβə/